Na początku zaznaczę, że jestem zwykłą osobą i nigdy nie miałam żadnych nadzwyczajnych zdolności, choć zawsze interesowała mnie parapsychologia, niewyjaśnione zjawiska, życie po życiu. Kiedy słyszałam opowieści o duchach, zawsze miałam łzy w oczach, nie wiedząc czemu. Ale przejdę do samego zabiegu usunięcia czakr i przywrócenia kryształu. To było coś niesamowitego i nadal jest. Już parę godzin po zabiegu odczułam zmiany. Pojawiło się wewnętrzne ciepło, chciało mi się tańczyć, a zarazem płakać. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić, tyle miałam energii. Chciałam tylko tańczyć! Nie czułam głodu. Prawie przez cały tydzień nic nie jadłam, a mimo to miałam w sobie siłę. Na drugi dzień bardzo intensywnie czułam w sobie mój kryształ, moja ręka ciągle leciała na środek klatki piersiowej, tak mocno go czułam. Poczułam, jakbym się zakochała… tylko nie wiedziałam w kim. Zadawałam sobie pytanie, jakim cudem czuję się jak zakochana, skoro nie mam w kim się zakochać. I mnie olśniło. Po prostu zakochałam się w sobie. To niesamowite, że to możliwe! Byłam taka szczęśliwa. Nawet w pracy ludzie mówili, że zachowuję się jak zakochana, nakręcona. Miałam w sobie tyle energii kreacji… Doświadczyłam jednego z wielu cudów. Za dużo by pisać, co było moim cudem, ale po tym, jak moja myśl natychmiast się zmanifestowała, byłam taka zdziwiona i szczęśliwa, że doznałam 20-minutowego uczucia podobnego do orgazmu, i to będąc między ludźmi. W ogóle przez cały tydzień to jakaś totalna euforia. Pokochałam siebie i wszystkich. Kontakty z ludźmi się poprawiły, zrobiłam się pewniejsza siebie. Nie mam problemu z ludźmi, których się wstydziłam, bałam... Ludzie sami mnie zaczepiali, a ja ich. Odezwały się osoby, z którymi straciłam kontakt. Po prostu zaczęło się od zakochania i wszystkich uczuć temu towarzyszących. Wydawało mi się, że mogę góry przenosić. Tylko brakowało mi kogoś, z kim mogłabym porozmawiać, choć na chwilę zjawiła się osoba, której mogłam co nieco powiedzieć. Mój organizm jakby przez cały tydzień się oczyszczał. Nawet moje dziecko na tydzień mnie opuściło (teraz domyślam się chyba dlaczego), dało mi więcej swobody. Odrzuciłam mięso, nie mogłam nawet patrzeć na nie. Po tygodniu nastał dzień smutku, żalu. Pytałam: „Co ja tu robię? Przecież to nie tu powinnam być!” Płakałam. Później spokój i harmonia, emocje się ustabilizowały, jakby nastała równowaga. Nadeszło przebaczenie. Mogłam spokojnie mówić o tym, co przeszłam, bez emocji. Jakbym skończyła jakąś lekcję. Czułam, że to, co miałam przeżyć, przeżyłam. Jak sen, w którym byłam, a teraz zaczyna się nowe. No i poczułam się wolna jak nigdy... Zniknęło uczucie żalu, złości, wstydu, zazdrości... ciągle zdarzały się cuda. Jakby cały Wszechświat był ze mną! Miałam wrażenie, że wszystko, co się dzieje, jest po coś. Poczułam, jakbym była zjednoczona ze wszystkim i wszystkimi. Czułam, jak wszystko dookoła mówi do mnie i chce mi coś powiedzieć. Liczby – 555, piosenki, osoby, które spotykałam na swojej drodze. Wszystko do mnie mówiło. Po miesiącu zaczęłam jeść mięso, po prostu wróciła mi ochota na nie. Często czuję mrowienie na głowie, jakbym miała otwartą głowę. Co jakiś czas czułam swój kryształ, choć jego intensywność była największa w pierwszym tygodniu. Miałam i mam nadal potrzebę kontaktu z naturą. A o rozwoju duchowym nie wspomnę, bardzo mocno pociągnęło mnie w tę stronę. Tylko o tym myślałam (pierwsza książka, jaka mi wpadła do ręki, to o Reiki, później wiele innych). Tak chciałam i chcę wiedzieć więcej... Choć jak patrzę wstecz, to ja już zaczęłam swój rozwój dawno temu, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Do tej pory miałam 3 świadome sny (w jednym przyszedł mężczyzna i pokazał mi cyfry wirujące w przestrzeni i figury, zwłaszcza trójkąty, nie wiem, co znaczyły, ale poczytałam wtedy trochę o alchemii i świętej geometrii). Moje widzenie się zwiększyło. Zobaczyłam coś (energię? sama nie wiem) wokół siebie i wszystkiego wokół. Cieszyłam się jak dziecko, chodziłam wieczorem po dworze, obserwowałam i nie mogłam się nadziwić. Piękne zjawisko! To trwało jakieś 4 dni, teraz już mniej, delikatniej, a czasami w ogóle. Czuję, że życie zaczęło się na nowo. I ciągle te cuda...